Wat ik nog vergat van gisteren is dat we wegreden bij Cruise met een bijna lege tank. Fijn! Hij zegt dat hij nog 75 mijl kan rijden, maar hij daalt zo snel dat we besluiten eerst maar een benzinepomp op te zoeken. De navi vindt die en à $ 4,26 per gallon kunnen we rustig verder. Het was wel krap daar en dus spannend voor mij, maar het is gelukt.
Afgelopen nacht sliep het, ondanks het verkeer, toch beter. Wel een gebroken nacht, maar zo vroeg in de vakantie is dat niet raar. Dat we vroeg op zijn is alleen maar mooi meegenomen, want we moeten om half 10 in Moss Landing zijn en dat is een klein half uur rijden. We willen op tijd weg voor het geval we daar nog moeten zoeken.
We vinden het in 1x, kunnen gemakkelijk parkeren ($ 5,- per dag) en lopen naar de verzamelplaats van Sanctuary Cruises. Even later komt Kelly voor het afvinken van de presentielijst, wat algemene informatie en de verhuur van polsbandjes tegen zeeziekte. Die hebben wij niet besteld omdat we daar nooit last van hebben. Later krijgen we daar spijt van, omdat Idse zich toch niet echt lekker voelt. Hij is niet echt ziek, maar wel ongemakkelijk, zo dat je niet de energie hebt om van links naar rechts over de boot te huppen. Hij mist daardoor een groot deel van het hoogtepunt van de dag. Maar daarover later meer. Of het polsbandje geholpen zou hebben is natuurlijk altijd de vraag. Er zijn mensen met een bandje toch ziek geworden, maar misschien waren die anders nog zieker geweest.
Om 10.00 uur kunnen we aan boord. Er mogen 39 passagiers op het scheepje, het er zijn er 34. Dat is mooi. De bemanning bestaat uit Captain Mike en zeebioloog Giancarlo. In de haven hadden we al een paar bruine pelikanen gezien. Verderop zien we nog meer vogels, waaronder uiteraard meeuwen, maar ook aalscholvers.
Eenmaal buitengaats horen we dat er waarschijnlijk zo'n 15 walvissen in de buurt zijn. Het is nu nog de tijd voor de Humpback Whales, bultruggen dus. Het gebied voor Moss Landing en Monterey is heel gunstig om walvissen te bekijken omdat het diepe water al zo'n 200 m. uit de kust begint. Een echte canyon, dieper dan de Grand Canyon. Ook is hier veel eten te vinden.
Al vrij snel zien we, weliswaar op behoorlijke afstand, bewegingen die op walvissen duiden: spuiters, vogels en bubbels. Vaak zijn ze bij het dichterbij komen net weg, maar we zien wel zeeleeuwen. Er zijn om ons heen nog zo'n 4 boten op walvisexcursie. We vinden die van ons er het leukst uitzien omdat het een klein, wendbaar bootje is en je dicht op het water zit, dus niet 2 dekken hoger. Dat kan ook een nadeel hebben, want toen iedereen aan de rechterkant van de boot stond en hij dus overhelde, hij een bocht maakte en er een golf aankwam (het was inmiddels best een ruige zee geworden), golfde het water ruim over mijn voeten. Gelukkig zijn mijn schoenen waterdicht. Joepie! Mijn broek is tot halverwege mijn onderbenen nat, maar dat mag de pret niet drukken.
In eerste instantie lijkt het of de andere boten meer geluk hebben en op het juiste moment dichter bij de walvissen zijn dan wij. Hoe anders zou dat worden!
Aan boord is, zoals Giancarlo het noemde, een rudimentaire snackbar. Er zijn wat koeken, blikjes en koffie en thee te koop. Je doet gewoon het verschuldigde bedrag in een potje als je wat wilt hebben. Alles in goed vertrouwen. Geweldig dat dit anno 2014 nog kan.
Giancarlo blijkt een enthousiast verteller te zijn met veel kennis van zaken, maar niet op die vaak zo hyper Amerikaanse manier. Heel prettig.
Nog geen mijl uit de kust zien we de eerste echte walvissen: ruggen en, in de verte, een staart boven water. Yes! Dat gaat goed. Er wordt omgeroepen of we aan de linker- of aan de rechterkant moeten kijken en verder kun je gaan en staan waar je wilt.
Het weer is best goed. Wel bewolkt, maar niet echt koud en soms een zonnetje. Later zou de wind aantrekken en de golven hoger worden. Al snel zien we meer walvissen en ook wat dichterbij. Ze zijn overal en iemand zei dan ook: "We are surrounded by whales". Ook zwemmen er vrij veel zeeleeuwen langs. Later zien we zelfs groepen van wel 25 stuks of zo. Ik heb ook 2x een hele grote kwal gezien. Mooi oranje en zo'n halve meter doorsnee en tentakels van ongeveer 1,5 m.
We vermaken ons uitstekend, maar Idse begint nu wat stilletjes te worden. Dan wordt het even stil op zee. Geen beesten, behalve vogels. Veel vogels en die blijken een aanwijzing te zijn dat daar walvissen zitten. Overigens schijnen hier soms zo veel vogels te zitten dat het wel 3 kwartier duurt voordat de hele zwerm is overgevlogen. Vroeger zijn de vogels hier eens vergiftigd en gingen ze afwijkend gedrag vertonen. Dit was de inspiratie voor Hitchcock's The Birds. Based on a true story dus. Nooit geweten. De kapitein koerst richting vogels en daar zitten 4 walvissen, waaronder een moeder met haar kalf. We krijgen een paar prachtige tafereeltjes te zien en te ruiken. Walvis adem stinkt enorm. Stel je een megablok trassi voor waar je met je neus bovenop zit, maar dan nog wat meer!
En dan gebeurt het: de moeder en het kalf komen tot vlak bij de boot. Het jong is lekker speels en draait en zwemt wat in het rond. Soms zie je een staart, soms een borstvin boven water uit komen. Iedereen raakt opgewonden en we mogen ook door de stuurhut van de kapitein om maar sneller aan de andere kant te komen. Als ze zo dichtbij de boot komen dat je ze bijna aan kunt raken valt iedereen stil. Moet je je voorstellen: een boot vol Amerikanen die allemaal stil geworden zijn. Geen oeh, ah of wauw meer te horen. De batterij van mijn fototoestel is leeg en de videocamera is bij Idse achterop de boot. Ik sta mijn plekje op de voorplecht niet meer af en veer mee op de hoge golven. Vlak hiervoor wilde de mevrouw die naast me stond naar de andere kant lopen, maar toen verschenen ze net dichtbij. Ik trok haar aan haar arm en zei: "hier". Ze was zo blij. Samen hebben we staan genieten met de tranen in onze ogen. Heel bijzonder. We hadden dit zelfs niet durven dromen. Dit overkomt immers alleen anderen en ons nooit. Toen ik om me heen keek zag ik dat wij nog de enige boot op zee waren en ik kon enig leedvermaak niet onderdrukken. Wij hadden, en ik denk in meerdere opzichten, de juiste cruise gekozen.
Niet lang hierna, toen ze weer weg waren, zetten we weer koers naar de kust, want het was ook tijd geworden.
Deze groep walvissen is dezelfde als die bij Hawaii, maar een andere dan bij Alaska. Ze foerageren ook anders. Die bij Alaska werken vaak samen door in een kring bubbels te blazen en zo de vissen en het kril bijeen te drijven. Onze groep werkt meestal alleen of met z'n tweeën, maar ook d.m.v. bubbels.
Richting haven kwamen we nog langs een steiger waar heel veel zeeleeuwen op lagen. Giancarlo vertelde dat ze soms wel met 5 of 6 op elkaar liggen en dat ze zo zelfs wel eens een boot tot zinken hebben gebracht. Gelukkig kunnen ze zwemmen 😄.
Tegen tweeën stappen we, nog naglunderend, en met een lichtgroene Idse van boord. Een mevrouw naast mij had gezegd: "These are the best $ 50,- spent ever". Helemaal mee eens!
Weer terug bij de camper hebben we bedacht wat te doen.We besloten een boterham te smeren en "downtown" Moss Landing in te gaan. 3 huizen, 4 antiek/curiosa/giftshops en 5 restaurants. Meer was er niet. Wel liepen we toevallig tegen een kleine overdekte markt aan. Dit was erg leuk. Ze verkochten groente, fruit, noten en wat snoep. Het leuke was dat ze hier allemaal dingen hebben die je bij ons niet ziet. Van uitheemse producten zoals cactusvruchten tot gekruide pistachenootjes en eenvoudige, maar toch bijzondere, zoals uien en knoflook. De uien waren even groot als een meloen en de knoflook was formaat sinaasappel. Wij hebben wat fruit en verse maïskolven (5 voor $ 1,-) gekocht.
Toen weer terug naar de camping. We moeten vanaf de 101 ergens linksaf en die afslag is er opeens, dus ik doe mijn richtingaanwijzer aan en gooi mijn stuur naar links. Dat levert, terecht, nogal wat getoeter achter mij op 😳. Sorry jongens. Maar we zijn veilig op de camping aangekomen waar we op ons gemak verder zijn gegaan met uitpakken en inrichten. Hopelijk kunnen we een dezer dagen weer gewoon vinden wat we zoeken. De E 27 is wel langer dan de C 25, maar qua bergruimte zijn we nog niet echt onder de indruk. Jan heeft de bbq in elkaar gezet met, geloof ik, wel 5 miljoen schroefjes en ringetjes en zo. Daar hebben we 's avonds een heerlijke, dikke ribeye op gedaan met de maïskolven, sla met lekkere dressing en voor Idse ovenfrietjes. die vielen niet tegen. Het oventje is maar klein, maar doet het wel in elk geval. In de camper zit geen oven, alleen een magnetron, dus hebben we bij Walmart een klein oventje gekocht.
Om 9 uur waren we eigenlijk volkomen aan het eind van ons latijn. Jetlag, een halve dag op zee en zo veel indrukken maken vermoeid. We hebben het nog tot half 10 weten te rekken. Ik wilde nog even lezen in bed, maar ik ben mijn leesbrilletje vergeten. Mijn eigen bril doet het goed, maar liggend is een € 5,- dingetje van de HEMA beter. Dus om kwart voor 10 het licht uitgedaan.
Het verkeer was wat minder, of het went, in elk geval hebben we er minder last van gehad.
Mijn gezicht voelt aardig trekkerig en bij nadere inspectie lijk ik wel een clini-clown. Ik ben zo druk geweest met zorgen dat de mannen niet zouden verbranden dat ik mezelf ben vergeten. Nou mocht ik met die medicijnen (die gelukkig bijna op zijn) eigenlijk ook niet in de zon, dus dat zou het ook nog versterkt kunnen hebben. Hopelijk trekt het bij voordat we weer thuis zijn.